امروزه دو چیز مورد تردید نیست. اولاً، در عین اینکه علم و فناوری در غرب پیشرفت بسیاری داشته است، این دو در مقام عمل گاهی در جهات نامطلوب بکار برده شده اند، و از لحاظ نظری یک نگرش ماده گرایانه غیرالهی بر اذهان عالمان حاکم شده است- نگرشی که نهایتاً یک توسعۀ پایدار را در بر نخواهد داشت. ثانیاً، جهان اسلام، و از جمله میهن عزیزمان، در چند قرن اخیر در علم و فناوری پیشرفت اصیل نداشته و بیشتر نقش مقلد را ایفا کرده است. از نظر اینجانب حاکم کردن جهان بینی اسلامی بر جریان علم و فناوری در کشور، زمینۀ فرهنگی توسعه علمی را آماده می سازد، به عالمان یک دید جامع نگر می دهد، به دغدغه ها و سؤالات بنیادی انسانی توجه کامل دارد، برای کاربردهای علم و فناوری جهت دهی مناسب فراهم می کند، و برای اعتلای جامعۀ اسلامی و خوداتکائی آن اولویت قائل است. پس در مقام عمل باید ضمن تلاش برای حاکم کردن جهان بینی اسلامی بر محیط های علمی، به شناسائی مشکلات موجود و سیاست گذاری برای حل آنها و رفع نیازهای اساسی کشور پرداخت و در جهت مشارکت در تولید علم، در مرزهای دانش، اقدامات اساسی انجام داد. در این زمینه تقویت هویت ملی، فراهم کردن زمینه تضارب آراء، توجه به نخبگان، شایسته سالاری و ایجاد یک عزم ملی جدی نقش اساسی ایفا می کنند.